Secesja wiedeńska
Secesja wiedeńska jako styl aranżacji wnętrz z całą pewnością wymaga odrębnego omówienia. Zdecydowanie jest to najmniej ozdobny wariant wszystkich secesyjnych aranżacji, ale jednocześnie nie da się nie zauważyć, że artyzm jest tu ceniony bardzo wysoko. Jedynie nieco inaczej się go definiuje. Z pewnością jest to też styl bliższy popularnemu dziś funkcjonalizmowi, co zjednuje mu wielu zwolenników.
Ograniczona dekoracyjność
Klasyczna secesja to olbrzymia różnorodność detali, bardzo bogate ornamentacje i fantazyjne formy, które projektanci nadawali na przykład meblom. W secesji wiedeńskiej ten artyzm został znacznie ograniczony. Wnętrza w tym stylu charakteryzują się umiarkowaną ornamentacją, choć nadal jest ona dobrze widoczna. Często też projektanci pozostawali przy prostszych, nieco bardziej klasycznych bryłach. Nie były one tak surowe, jak w późniejszym modernizmie, ale stanowią już wyraźny etap pośredni między bardzo rozbudowaną formą secesji a surowością modernistycznych wnętrz.
Tym, co pozwala jednak bezbłędnie rozpoznać w secesji wiedeńskiej jeden z odłamów tego właśnie stylu, jest bardzo wyraźne zamiłowanie do krzywych linii, zaokrąglonych krawędzi i form, które nie są aż tak skrajnie surowe, jak we wcześniejszych wnętrzach.
Zmiana charakteru detali
O wiedeńskiej secesji mówi się, że jest mniej dekoracyjna niż pozostałe nurty tych czasów. W pewnym sensie jest to prawda, ale też nie do końca. Motywy dekoracyjne, na przykład inkrustacje, snycerka na meblach czy motywy dekoracyjne umieszczane na ścianach są liczne, bardzo misterne, ale zdecydowanie mają charakter odmienny niż te znane ze stylu klasycznej secesji.
Motywy kwiatowe zostały w Wiedniu odrobinę uproszczone, jeśli chodzi o wierność, za to dodano do nich figury geometryczne. Znacznie częściej też w nurcie wiedeńskim wykorzystywano motywy zwierzęce. Bardzo powszechny był motyw ptasiego pióra, ale nie brakowało także drobiazgowo przygotowanych dekoracji przedstawiających całe zwierzęta.
W przeciwieństwie do głównego nurtu secesji wnętrza wiedeńskie charakteryzowały się większą powtarzalnością i mniejszą dynamiką, choć to nie odbiera im uroku.
Secesja gotowa na nowoczesność
O klasycznym nurcie secesyjnym zwykło się mówić, że jest zachowawczy w materiałach, ale nowatorski w formie. Wiedeński odłam jest nieco inny. Więcej konserwatyzmu zauważa się tu w dekoracjach, natomiast pełna swoboda panuje w zakresie doboru materiałów. I jeśli można mieć wątpliwości, czy twórcy głównego nurtu w secesji pozwoliliby zastosować w swoich wnętrzach aluminium łączone ze szkłem, to już projektanci wiedeńscy na pewno nie mieliby nic przeciwko takiemu zabiegowi, bo sami chętnie zawsze eksperymentowali z innowacyjnymi technologiami i materiałami.
Cecha charakterystyczna: lampy witrażowe
Lampy witrażowe, które pojawiały się co prawda w głównym nurcie, największą popularność zdobyły sobie w austriackiej odmianie secesji. Są one zresztą stawiane za wzór i kopiowane po dziś dzień. Sam witraż wykonany jest ze szkła, które dziś określilibyśmy mianem średnio dobrze wykonanego, natomiast jak na tamte czasy, było ono wręcz idealnym materiałem w tym miejscu. Inna sprawa, że przezroczystość klosza nie była wymogiem. Miał on stanowić dekorację, a nie element oświetlenia. Takie podejście, które każe wyraźnie rozgraniczyć estetykę i funkcję w secesji, jest dość niezwykłe i nigdy nie dotyczy podstawowych elementów wyposażenia, ale lamp – w całej rozciągłości.
